Van Mevrouw Pekelharing mochten we voor het eindexamen Engels ook gedichten en songteksten op de literatuurlijst zetten. ‘Don’t think twice, it’s alright’ dacht ik en selecteerde in een oogwenk een aantal liedjes van Neil Young, Public Enemy, Bob Dylan en Tracy Chapman.
Maar eigenlijk luister ik nooit echt naar teksten. Nummers die ik al mijn hele leven ken, kan ik nog steeds verkeerd meezingen. Op het onnozele af. Zo mompel ik pas sinds akelig kort “I see a ship in the harbor” en niet meer “I say: shit in the harbor” wanneer Blue Monday van New Order opstaat.
Op de middelbare school zag ik hier nog geen enkel probleem in. Ook tijdens mijn eindexamen Engels liep ik vol zelfvertrouwen het kamertje van Mevrouw Pekelharing binnen. Zulke gave muziek, die ik stuk draaide, met mijn exquise smaak, niemand deed mij wat. Totdat Mevrouw Pekelharing haar eerste vraag stelde:
“Tracy Chapman zingt in All That You Have Is Your Soul ‘don’t be tempted by the shiny apple’, waar ligt de oorsprong van deze beeldspraak?”
Ik zat op een katholieke school in het diepe katholieke zuiden, maar had werkelijkwaar geen idee.
“In de supermarkt” opperde ik bijdehand, het lange grunge-haar nonchalant over mijn schouder werpend.
“Kom op Paul, je weet wel beter”
Vervolgens probeerde ik een rookgordijn van poëtische beschouwingen over de schoonheid van mijn gekozen liedjes (en hoe ze zich verhielden tot andere mooie liedjes, die ze ook beslist eens moest luisteren) aan te leggen, maar zou mijn favoriete lerares uiteindelijk toch moeten teleurstellen. Ik wist niet beter.
Inmiddels – twee provincies en drie platenkasten verder- wel. All That You Have Is Your Soul gaat over Facebook. En die shiny Apple is mijn gloednieuwe laptop. De laptop die dag en nacht roept. “St. Paul, open mij!”. Paul Nederveen roept ie zelden, maar die is daar dan ook niet zo gevoelig voor.
Tot voor kort had ik geeneens een artiestenpagina. Een dansvloer, daar moet je opstaan, en niet achteraf naar kijken. En voor mijn agenda ga je maar naar mijn site. Maar ijdelheid zou het uiteindelijk toch winnen van een zelf aangemeten indie-status en zo was daar ineens DJ St. Paul.
Persfotootje hier, playlistje daar en vooruit, af en toe een blik op de dansvloer. Net nou ik het een beetje leuk begin te vinden, besluit Facebook artiesten en organisaties minder zichtbaar te maken, tenzij je ‘promoot’, een ander woord voor betaalt.
Oh well, als je de etalageruiten van je winkel laat wassen moet je ook betalen en ik heb inmiddels al zo diep in de appel gebeten dat ik net als Alexandra in de film Tangerine (voorloper van The Florida Project!) best bereid ben geld neer te leggen om mezelf te laten zien.
Zo zijn we bij de dag van vandaag aangekomen. En een zorgvuldige post over De Linkse Kerk in TivoliVredenburg. Mijn eerste gepromote post op mijn artiestenpagina. Kom maar door met die likes!!!!!
Huh, maar, wacht even… wát staat daar?
“Afbeeldingen met een grote hoeveelheid tekst worden mogelijk helemaal niet weergegeven”
IK HOU VAN GROTE HOEVEELHEDEN TEKST!!!
Tracy had gelijk. All that you have is your soul.
En de Action natuurlijk:
Laat een reactie achter