Vannacht was ik dronken en blij. Iets wat niet zo vaak gebeurt. Nou ja, blij wil nog wel eens voorkomen. Dronken niet zo vaak. Meestal ga ik dan Mick Jagger nadoen. Deze keer koos ik voor proza, zo blijkt nu ik mijn telefoon weer aanzet. Ontlading na vier nachten achter elkaar draaien. Geschreven bij een omhoog kruipende zon, daar waar de Oude Gracht overgaat in EKKO beach…
De deuren gaan open. En je draait. Je draait Rostam, John Maus en Wicked Game. Muziek waar niemand op kan dansen. Maar er is ook nog niemand. Dus dat geeft niks. Dan komen de eerste mensen. Die dansen op Lemon Twigs in de mix (binnenrijm!) met Electric Feel. Alsof we hier alleen maar zijn om het tienjarig bestaan van het debuut van MGMT te vieren. Maar nee. We moeten door. Er zijn nieuwe liedjes van Whitney. En oude van The Beatles.
I Saw Her Standing There, ooooooohhhhh!
Ze danst nog steeds op alles. Van Ariel Pink tot Grant Green kleuren wangen rood en voeten blauw. “You’re missing a party that you’ll never get over”, voor even heeft James Murphy geen gelijk. Want we zijn er. Iedere nacht even samen met Alvvays uit volle borst You’re Getting Me Down Getting Me Down Getting Me Down zingen en de gehele farmaceutische industrie zal vanzelf overbodig worden.
Ondertussen roept op straat iemand dat gitaren dood zijn. Mooi dat het regent. The Comet Is Coming, maar I Believe In Miracles en EKKO gelukkig ook.
Sonic Youth, Ladies Of The Canyon en Fantastic Men dansen richting eindstreep. En dan. Boem. Paukeslag. Een hit. Niet omdat het moet maar omdat het mag. Als beloning voor goed gedrag.
Movin’ on, did my time
Feelin’ fine, feelin’ fine
Dit is een quote van The Orwells, maar toen was geluidsvriend en gelegenheidsfilmer Ben even tosti’s aan het bakken, dus daar is geen filmpje van.
Goodbye Buddies tot de volgende Perfect Indie Disco!!!!!
Laat een reactie achter