Welkom allemaal in de grote zaal van TivoliVredenburg bij Pieces Of Tomorrow. Het lichaam en de geest van klassiek in de kleren van de keizer, popmuziek. Vorig jaar hadden we rond deze tijd de Nederlandse Bach vereniging op bezoek en het verheugd mij jullie mede te delen dat ze er volgend seizoen met Pasen weer bij zullen zijn. Volgens schrijver Maarten ’t Hart is elke dag Bach dag. Benieuwd of hij de componist van vandaag dan ook zou kunnen waarderen die afgezet tegen de gedetailleerde en gelaagde perfectie van Bach welhaast manisch te noemen valt. Twee tegenpolen.
Dit mooie contrast doet mij meteen denken aan gesprekken die ik nog steeds wel eens voer met vrienden die wanneer ik ze over probeer te halen om eens te komen kijken bij Pieces of Tomorrow zeggen: “ik heb niks met klassieke muziek”. Wat toch ruwweg hetzelfde is als zeggen “ik heb niks met het internet”, of de natuur, of humor, al zou dat laatste ook wel weer verfrissend zijn, om iemand te horen zeggen. Goed, zoveel verschillende klassieke stukken als wolken aan de lucht. Volgende week laaft Nederland zich massaal aan de onaantastbare hoogmis van Bach, nu gaan we hier met elkaar kijken en luisteren naar het gevecht van Sjostakovitsj. Het gevecht met het stalinistisch juk van hardcore socialisme. Het gevecht met de gevoelens van het volk. Het gevecht met zijn eigen identiteit.
Sjostakovitsj was al op heel jonge leeftijd een groot talent. Pas bij de vierde symfonie kreeg het partij bureau van Stalin hem in de gaten. Hij werd te bourgeois en te chaotisch bevonden en gegronde angst voor deportatie naar syberie kleurde zijn eerstvolgende werk als ook de niet geheel van bij-de-hand-heid gespeende ondertitel: het antwoord van een Sovjet kunstenaar op terechte kritiek. Vanaf dat moment zou Sjostakovitsj pendelen tussen de goeie genade van Stalin en sympathie voor de sentimenten van het volk. Voor de buitenwereld in het gareel lopen, maar in de microkosmos van zijn muziek dubbele bodems stoppend. Een voortdurende angst en daar toch niet helemaal aan toe willen geven. Dit fascinerende steekpel tekent ook de zevende symfonie die we vandaag gaan horen. Geschreven tijdens de anderhalf jaar durende belegering van Leningrad. Vol van het soort bombast en schijnbare onoverwinnelijkheid waar Stalin graag mee pronkte en tegelijkertijd voor de aandachtige luisteraar wel degelijk ruimte creërend voor de pijn van het volk.
Een mooi moment om de dienstdoende Maestro van vandaag erbij te halen. Pieces of tomorrow, een manisch Applaus voor Dimitri slobodenjuk!!
Laat een reactie achter