Op de site van Vrij Nederland las ik net een geweldige verhandeling van Sarah Sluimer over het failliet van Generatie X. Eindelijk een keer iemand die zegt dat Fight Club een saaie film is. Toen was het een soort van cool. Nu volledig ingehaald. En gelukkig maar.
Tijdens het dwangmatig rondjes rennen (fitness is voor millennials) rondom het kantoor van de belastingen in mijn vrij lelijke wijk, passeerde ik vanmiddag drie meisjes van een jaar of dertien en het enige wat ik inhet vlugge voorbijgaan opving was:
Meisje 1: Dat is toch seksisme?
Meisje 2: Nou, vind ik niet eigenlijk.
Meisje 3: Oh my god, echt wel!
Baudet is alweer een nieuw meldpunt aan het oprichten voor dit soort alarmerende gevallen. Ik word er gelukkig van. In de brugklas kreeg ik een bandje met daarop het huisorkest van Generatie X, de Pixies. Tegelijkertijd hing er ook nog een jas aan de kapstok met daarop een plaatje van The Joshua Tree genaaid. Nog net niet het hoofd van Bono. Maar fan was ik wel. Met een groeiende fascinatie voor tegencultuur (indie, hip hop) kwam ik steeds meer in kringen waar Bono unaniem en hardvochtig gehaat werd. Het bleek de gedroomde aartsvijand van de nihilistische X man.
Ook al werd de muziek van U2 mij wat te bombastisch, in mijn hart heeft altijd nog een klein bang Bonootje gewoond. Ik hoef niet per se op de foto met de paus, maar heb de innerlijke wereldverbeteraar -die volgens mij iedereen ergens in zich heeft- ook nooit helemaal willen wegstoppen. Cynisme is doodgeboren leven. Dan in het ergste geval maar soms wat naïef.
Over naar de drie meisjes. De huidige tijd. Waarin de aangesmeerde Gutmensch-angst eindelijk lijkt weg te ebben. Ben je een zeurende witte meneer of ben je iemand die er wat van probeert te maken, met de discussies en de kwetsbaarheid die daar bij hoort. Dat is de question.
Ik ben geen activist. Ik ben dj. Draaien gaat in eerste instantie om de juiste liedjes op het juiste moment. Maar het is ook per definitie een communaal gebeuren en een gelegenheid om voor even het gemeenschappelijk bewustzijn te kleuren. Of het nou Lizzo is die met haar goddelijke lichaam over het VJ scherm van de Pop-O-Matic kronkelt. Of een eiland dat danst op een set geheel gewijd aan vrijheid. Het is geweldig om te zien dat er weer ruimte ontstaat voor uitgesproken betrokkenheid met elkaar.
Komen jullie dat vieren morgen op Festival Europa? De geweldige Amber Arcades treedt op, Ilja Pfeijffer spreekt, er is een Songfestival bios en ik heb een oud lievelingsliedje na jaren weer eens afgestoft…
Carry each other. Carry each other. One.
Laat een reactie achter