November.
Als de waterschoenen van Mozes doorklieft mijn hybride klimaatsexcuus de goudbruine bladerzee van de Veluwe. Boven het finishvlaggetje van de navigatie staat “Café De Boemel”. Ik heb in mijn draaicarrière wel eens sexyer bestemmingen aangedaan. Maar geld moet rollen en vandaag gaat er goed verdiend worden.
Een icoon uit de entertainmentwereld wordt 70. Op de uitnodiging staat vermeld “gelieve geen foto’s te maken van bekende mensen” en iets verderop “er is multi-etnisch buffet, terrasverwarming en een dj”. Na enige deductie valt hieruit te concluderen dat er van mij naar hartelust foto’s gemaakt mag worden worden. Waarover later meer.
De bladerzee gaat over in een kiezelstrand. Ik ben op de parkeerplaats van De Boemel aangekomen. Op de voorgevel van het café prijkt een houten plakkaat in de vorm van een schaal bittergarnituur. In het portiek staat een Zundapp te vegeteren. Opmerkelijke plek voor een posh feest.
De stiekeme opluchting die ik voel is maar van korte duur, want al gauw komt er over de hagelwitte kiezelstenen een kanariegele limousine voorgegleden. Op beide uiteindes van de motorkap zijn vlaggetjes gemonteerd met daarop het hoofd van de jarige. Een man in Driving Miss Daisy kostuum stapt uit en roept alsof het hier de aankomsthal van JFK Airport betreft: “DeeeeeJaaaaaay St. Paaaaaaaul!?!”.
In de verte blaft een hond. De chauffeur gilt nog een keer. Ik veeg wat natte herfst van mijn versleten all stars en stap in. De parkeerplaats diende slechts als tussenstop. De praktische opmaat naar het gegoede leven. Gedachten gaan uit naar wonderkind Mendelssohn die, terwijl zijn vriendjes hun veters leerden strikken, naar Goethe reisde om voor hem op te treden. Of je jezelf op je 43e nog met goed fatsoen een wonderkind kunt noemen, weet ik niet, maar deze gedachte stelt me gerust.
Na een stilzwijgende rit door sprookjesachtig decorum, komen we via een oprit waarbij de Catharijnesingel verwordt tot een lullig achterafsteegje aan bij het landhuis van de jubilaris. Een vrouw verkleed als Marie Antoinette doet het portier open, met een vanzelfsprekende ernst die me doet twijfelen of ze er niet gewoon altijd zo bijloopt. Ondertussen mompelt de chauffeur wat over zijn volgende gast en rijdt weer weg.
Nu gaat het gebeuren. One handshake away van de one percent.
Ik betreed het feest via een gat in de heg dat uitgeknipt is in de vorm van een zeven (de uitgang is in de vorm van een nul). Het is nog anderhalf uur tot de eerste plaat dus ik besluit eerst even te infiltreren in de famille van de jarige. Mijn vaste strategie bij dergelijke privé boekingen. Hou partner en kinderen tevreden en zij beschermen je van de rest. In één van de bijkeukens zit een aantal dochters te praten over hun favoriete Netflix series. Dit is mijn opening. De jongste zoon vraagt of ik naar WOO HAH ben geweest. We praten over stofwolken, grime en de tanden van Dustin. Midden in een gezamenlijke ontlading van eensgezindheid, komt het hoofdpersonage van deze avond binnen gelopen. Hij ziet eruit als een kruising tussen iemand uit de documentaire Buying The Band en een illusionist die tijdelijk geen werk heeft.
“Zullen we maar vast afrekenen?”
Voordat ik iets terug kan zeggen, wordt er een keukenla opengetrokken.
“Pap, niet weer” verzucht een dochter.
“De Romeinen deden niet anders, liefje”
Ik krijg één voor één een vijftigje in mijn handen gedrukt tot het juiste bedrag bereikt is. Om onduidelijke redenen moeten we samen hardop tellen.
“Vierhonderdvijftig, vijfhonderd, vijfhonderdvijftig, enz…”
De keuken is inmiddels leeg.
“Ik stel je zo voor aan mijn oudste, die draait ook. Zelf heb ik geen verstand van dat iewe iewe.”
*maakt een gebaar alsof ie deeg aan het uitrollen is*
De Oudste Die Ook Draait gedraagt zich precies als een oudste die ook draait. De reden waarom dj’s niet meer op feestjes praten over hun werk, is omdat er altijd twaalf anderen zijn die ook draaien en nog net iets harder beginnen te praten. Na een monoloog van een half uur vraag ik wat voor werk hij doet. De Oudste Die Ook draait druipt af. Ergernis en schuldgevoel vechten om mijn aandacht en ik besluit maar eens een rondje om de vijver te gaan lopen.
Wat maakt een vijver nou eigenlijk precies tot een vijver? Het feit dat het op privé-terrein ligt? Kikkers, kroost en een fontein? De omtrek?
In dat laatste geval is het woord meer hier meer op zijn plaats. Halverwege het ommetje maak ik me zorgen of ik wel op tijd terug ben voor mijn set en zet het op een drafje. In de weerspiegeling van het water aan de overkant zie ik dat de lichtshow vast aan wordt gezet. Het drafje heeft inmiddels meer weg van een manische sprint richting een bus die al weg aan het rijden is. Ik zie een shortcut. Een houten bruggetje. Terwijl ik eroverheen ren vraag ik me af of deze oversteek niet meer voor de sier is. Ik zak erdoorheen. Een Versailles meets Xenos ornament steekt uit mijn been. Niks wat adrenaline niet op kan lossen.
“De A is van alcohol, daar lust ***** pap van.
De B van Belastingen, daar heeft ie lak an.”
Gelukkig. Nog vierentwintig letters. Tijd genoeg om me te installeren achter de dj-booth. Daar staat De Oudste Die Ook Draait al klaar. “Misschien is het een idee om met Despacito te beginnen? Dat vindt iedereen mooi en het past wel bij de tropische setting hier.” Ik begin met The Only Way Is Up in de originele versie van Otis Clay. Past ook wel bij de setting.
Er wordt plichtmatig gedanst. Als het effect van het alfabet uitgewerkt is, gaat iedereen weer naar bar en buffet. “Misschien kun je nu Don’t Stop Me Now van Queen erin gooien!” Ik probeer iets uit te leggen over opbouw en dynamiek en dat er voor alles een plaats en tijd is. Ondertussen heeft De Oudste Die Ook Draait zijn telefoon al aangesloten op het mengpaneel. “Spotify, wat een uitvinding!”. Ik trek de telefoon er weer uit. So much for infiltreren in de familie.
Een gewezen zangeres komt haar eigen plaat aanvragen. Met alle beleefdheid die ik in me heb, probeer ik uit te leggen dat ik dat soort muziek niet draai. ‘Dat soort muziek’ valt niet helemaal lekker.
“Wat draai je wel dan?”
“Nou, eh, gewoon, van alles, maar wel met een zekere ondergrens.”
“Dus ik zit onder jouw ondergrens?”
“Ja, nee, ja, het is gewoon niet voor mij gemaakt en ik ben nu eenmaal de selector van vanavond.”
“De snob van vanavond bedoel je zeker.”
“Tussen het zijn van een snob en alles maar zomaar draaien ligt een prachtig universum vol van eindeloze mogelijkheden.”
“Wat?”
“Tussen…”
“Jaja, doe maar ff gewoon wat 90s”
Nog voordat ik kan zeggen dat de plaat die nu loopt uit de jaren negentig komt, is ze alweer weg. From Disco To Disco, Town Across Town, Everybody Is Trying To Get Down. Ook het vat met goede bedoelingen van het clubje bekenden uit de muziekindustrie dat al vanaf het begin op de dansvloer staat, begint langzaam leeg te raken.
“Pa houdt van Guns ’n Roses”.
Ik geef het op:
“Waar is je telefoon? Zoek Welcome To The Jungle maar op.”
Mensen zijn hier niet voor mij. Daar heb ik voor getekend toen ik ja zei tegen deze boeking. Guns ’n Roses muss sein.
Uit eerbied en liefde voor mijn ambacht probeer ik er in ieder geval nog vakkundig naar toe te werken. Ik draai het origineel van The Lion Sleeps Tonight om na een minuut of twee een loopje van “in the jungle, the mighty jungle, the lion sleeps tonight” terug te laten komen. Vervolgens haal ik de loop met een dikke echo weg en roep meteen erna als een volleerd Center Parcs-animator door de microfoon:
“waar slaapt de lion vanavond?”
Het blijft stil.
Ik probeer het nog een keer
“waar slaapt de lion vanavond?”
Iemand mompelt “gewoon thuis”
Een ander vult aan “op de bank”
De Gewezen Zangeres maakt een foto.
Na een derde poging van mijn kant, kan de ober achter de cocktailbar het niet meer aanzien en roept verveeld: “in de jungle”.
Ik kan eindelijk op play van de telefoon van De Oudste Die Ook Draait drukken. Hij blijkt alleen geen betaald Spotify account te hebben en in plaats van Welcome To The Jungle komt er een reclame. Er zijn carrières om minder gesneuveld, maar in de lijn van de hele avond tot dan toe, kijkt ook nu niemand op of om. Wat mijn persoonlijke Waterloo had moeten zijn, blijkt juist precies de deus ex machina die deze avond nodig heeft. Wanneer Welcome To The Jungle dan eenmaal echt begint, is het meteen de donderslag bij heldere hemel die het hek van de dam blaast.
Omgekeerd evenredig aan een luchtalarm sluit de stem van Axl Rose per direct alle linies. Nu zie ik pas hoeveel mensen er eigenlijk zijn. Het cateringplein, de verschillende barren, de tuin, het meer; alles stroomt leeg. Gelukkig is er nog maar een half uur te gaan en heb ik met een beetje improviseren genoeg AAA feesten- en partijenmuziek bij me om deze plotse ontlading te kunnen blijven faciliteren.
Bij AC/DC gaat het eerste bier de lucht in. Tijdens Bella Ciao stampt iemand een gat in de lichtgevende dansvloer. Everything Now ontaardt in een massale polonaise. Om de benauwde overwinning in blessuretijd kracht bij te zetten, laat ik even een stilte vallen voor de laatste plaat. Het feestvarken zit op de schouders en het gejoel is twee provincies verder te horen. Mijn ego lijkt aardig te herstellen.
Net als ik de finale definitief wil bezegelen, pakt De Gewezen Zangeres de microfoon en begint haar hit te zingen. Het volk zingt in één adem woord voor woord mee. Ze blijkt nog meer nummers te hebben. Ze zingt ze allemaal. De dj booth is nogal klein en ik hang half over de monitor met mijn hoofd in een theaterspot. Met mijn knieën probeer ik haar na ieder nummer een beetje weg te duwen om de koptelefoon te kunnen pakken. Maar ze zingt door. Iedereen zingt door.
Ik denk aan een beroemde quote van Muhammad Ali en kies voor de stille trom. Gelukkig leidt de achterkant van het podium vrijwel meteen naar het portiek. In een zetel die zo gebruikt had kunnen worden op de set van Game Of Thrones, maar toch afgekeurd werd, want te potsierlijk, zit de chauffeur van de limousine al te wachten. Maar niet op mij. Zijn instructies waren duidelijk; eerst De Gewezen Zangeres naar huis brengen.
Veel tijd voor protest is er niet, want De Oudste Die Ook Draait had me zien vertrekken en heeft zich inmiddels bij ons gevoegd. Hij wil zometeen Don’t Stop Me Now draaien, maar Spotify leek ineens niet meer zo’n goed idee. “Pa is zo gelukkig!”. Ik voel dat ik hier voorlopig nog niet weg ben en wens De Oudste Die Gaat Draaien Met Mijn USB Stick veel plezier.
“I never thought of losing, but now that it’ s happened, the only thing is to do it right.”
Laat een reactie achter