Negen Favoriete Films & Docu’s Uit De Relatieve Krochten Van Netflix

Om weer wat energie te krijgen en vooral ook te geven, heb ik een overzicht gemaakt van een aantal favoriete films en documentaires uit de krochten (voor zover je daarvan kunt spreken) van Netflix. Marriage Story, Room of Inception hoef ik waarschijnlijk niemand te tippen. En Shaun is een geinig schaap, dat weten we heus. Maar wellicht zijn deze negen aanraders je toch ontschoten. De titel van deze post was eerst The Nine Lives Of Netflix The Cat. “Te ver gezocht?” appte ik naar drie gewaardeerde proefpersonen. “Te ver gezocht” was drie keer het antwoord. Op het alternatief Working Nine To Netflix werd geeneens gereageerd. Daarom nu hier: Negen Favoriete Films & Documentaires Uit De Relatieve Krochten Van Netflix!

Super Dark Times

Je kunt geen (thuis)bioscoop binnenlopen zonder op een “coming of age” verhaallijn te stuiten. Helemaal niet erg. Van Spiderman tot Sex Education krijg ik er maar moeilijk genoeg van. Zelfs lopendebandwerk zoals I Am Not Okay With This is lastig af te zetten. Al was het maar om de soundtrack. Veel minder aandacht ging naar de film Super Dark Times. Waarschijnlijk omdat ie een stuk rauwer is dan de meeste andere coming of age verhalen. Het is het indie antwoord op Stranger Things. Wanneer er hier een tiener gillend weg rent, is het niet theatraal met de armen in de lucht als in een aflevering van Tom & Jerry. Nee, in Super Dark Times is de (hormonale) vervreemding en frustratie voelbaar. Dezelfde crossfietsen. Dezelfde computergames. Maar in dit geval geen parallel universum (upside down) van waaruit je opgelucht kunt terug keren. En geen bezorgde volwassenen om je op te vangen. Super Dark Times indeed.

Barry Lyndon

De aandacht gaat wat betreft de klassiekers in de meeste Netflix lijstjes naar 2001 A Space Odyssee. Maar scroll even door en je komt bij nog een vijf sterren meesterwerk van Kubrick uit, Barry Lyndon. Een 18e eeuwse satire die het best te vangen is in een citaat uit de roemruchte shootout-scène: “I demand satisfaction!”. Deze drie woorden lijken vooral ook een plagerige knipoog naar de kijker. Want voldoening krijg je nergens. De film gaat over identiteit en dan vooral het ontbreken ervan. Grip op het hoofdpersonage is ons niet gegund. Barry is steeds precies dat wat de omstandigheden van hem vragen en juist dit gegeven maakt de film zo fascinerend. Want geldt dat uiteindelijk stiekem ook niet gewoon voor ons allemaal? De film Barry Lyndon is veel geprezen om de beelden. Regisseur Stanley Kubrick huurde een “low-light camera” van Nasa zodat hij veel bij kaarslicht kon filmen. Een mooier schouwspel ga je op Netflix niet tegenkomen. Bij deze beloof ik een gratis nieuwe tip als je het achteraf niet met me eens blijkt te zijn!

The Soundtrack Of Our Lives

Deze docu zou ik willen omschrijven als een lo fi Defiant Ones. Daarom ook (terecht) een stuk minder belicht. Maar kun je door de wat saaie vorm heenkijken en ben je verslaafd aan popcultuur en haar rijke geschiedenis dan is The Soundtrack Of Our Lives ook zeker een aan te raden anecdote-fest. De documentaire gaat over Clive Davis, die ooit als beginnend advocaat binnen kwam bij Columbia Records. Omdat hij handig en vooral communicatief zeer sterk bevonden werd, schoof hij al vrij snel door naar de afdeling muziek en artiesten. Hij bleek gezegend met een even groen als gouden oor voor talent (van Bruce Springsteen tot Whitney Houston) en de rest is popgeschiedenis. Persoonlijke bijdragen van artiesten als Paul Simon of Patti smith gaan verder dan obligate beleefdheden en schetsen een innemend portret van een grootheid binnen de muziekindustrie. Zelf kon ik na The Defiant Ones geen genoeg krijgen van alle inside verhalen en ben ik meteen ook The Soundtrack Of Our Lives gaan kijken. Als was het The Next Episode. Beide documentaires staan nog steeds op Netflix.

Eighth Grade

Een dertienjarige die een dertienjarige speelt. Het ene been nog in de veilige speeltuin, het andere al op de intimiderende dansvloer. Alle Oscars, Globes, Tony’s en Kabouters hadden wat mij betreft naar de hoofdrolspeelster (Elsie Fisher) van Eighth Grade gemogen. Wat een hartenbreker. Net als de film waarin ze speelt. De onzekerheden van vroege puberteit worden hier met uitzonderlijk veel gevoel voor detail neergezet. Het lijkt voortdurend alsof je naar found footage zit te kijken. Misschien komt het wel doordat de regisseur (net zoals het hoofdpersonage in de film) zelf ooit begonnen is als youtuber, alleen dan wat succesvoller. Eighth Grade is op een bijzonder waarlijke wijze schrijnend, grappig en ontroerend tegelijk. En Orinoco Flow voor even laten voelen als het mooiste nummer aller tijden mag een prestatie van olympisch formaat heten. 

Blue Jay

Voor de hoofdrolspeelster uit Eighth Grade lag (hoe eng ook) alles nog open. De twee belangrijkste (en zo goed als enige) karakters uit Blue Jay kijken met elkaar juist terug naar alle deuren die met de tijd dichtgevallen zijn. Naar de paden die ze niet bewandeld hebben. Ze beschouwen hun levenskeuzes en elkaar op een manier die sterk aan de “Before” trilogie van Richard Linklater doet denken. Met een opmerkelijk naturelle rol voor Sarah Paulson na grote Hollywood successen als Carol en 12 Years A Slave. 

I ended up in search of ordinary things
Like how can a wave possibly be?
I started running, and the concrete turned to sand
I started running, and things didn’t pan out as planned

Ik had het ook gewoon bij de songtekst van dit prachtige Bill Callahan liedje uit de soundtrack kunnen laten.

Sample This

Naast het moederschip Hip Hop Evolution staan er op Netflix nog meer docu’s over hip hop met ieder hun eigen verhaal. The Art Of Organized Noize, Stretch & Bobbito: Radio That Changed Lives en vooral Sample This mogen niet onvermeld blijven. Die laatstgenoemde is -nerd alert- een net te lange, vaak rommelige, maar vooral fascinerende documentaire over één sample. Sample This is gebaseerd op een artikel uit 2006 in de New York Times “All Rise for the National Anthem of Hip-Hop”. Dat anthem heet Apache en is een cover van een nummer van The Shadows door The Incredible Bongo Band. Een collectief van sessiemuzikanten dat bij elkaar gebracht werd door een medewerker van Robert F Kennedy die door een wonderlijke opeenvolging van toevalligheden in de muziekwereld terecht kwam. De documentaire vertelt het verhaal van die medewerker (Michael Viner), maar vooral het verhaal van één sample die via de breakdance-cultuur en vroege hip hop uiteindelijk een van de meest gebruikte grondstoffen binnen popmuziek zou blijken. Denk aan Amy Winehouse, Mick Jagger, Aphex Twin, Logic en nog een kleine duizend andere artiesten. Kun je net als ik geen genoeg krijgen van het reizen door de tijd op de rug van klassieke samples, dan vind je hier nog een mooie blogpost over tien van de meest gesamplede baslijnen. How low can you go?

The Edge Of Democracy

Dat de tot op het bot aangrijpende documentaire over het leven in de Syrische stad Aleppo (For Sama) niet de oscar voor beste documentaire gewonnen heeft, is mij nog steeds een totaal raadsel. Dat gezegd hebbende, waren alle genomineerden (zoals eigenlijk ieder jaar in deze categorie) sterk. De winnaar American Factory staat ook op Netflix en zou qua opzet zo een aflevering van Dirty Money kunnen zijn. The Edge Of Democracy is voor nu even de tip, want die lijkt wat onderbelicht te blijven, terwijl de documentaire alles zegt over de  tijd waarin we nu met z’n allen leven. Het gaat dan wel over de politieke situatie van de laatste jaren in Brazilië, maar het is net zo makkelijk te vertalen naar Europa. En naar ons. The Edge Of Democracy zet een bouwlamp op het verwilderde pad richting populisme.

Silverado

Een voor-westernliefhebbers-door-westernliefhebbers film, gemaakt in een tijd van droogte voor het genre. Sommige films zijn niet zo zeer verbluffend qua beelden, plot of stijl, maar voelen gewoon goed als gezelschap om mee te hangen. Alsof je met hele leuke collega’s -waarvan je nog niet wist dat je ze had- een bijzonder bedrijfsuitje -waarvan je niet wist dat ze bestonden- meemaakt. The Breakfast Club is voor mij zo’n film. De gemiddelde Tarantino ook. Of – ja sorry, in één adem met Tarantino, ik weet het, maar het gaat even om het ‘bedrijfsuitje met kleurrijke types’ gevoel- Guardians Of The Galaxy. Silverado is de western-variant hiervan. Al was het maar vanwege de “against type” casting van John Cleese als bebaarde sherif.

I Called Him Morgan

Net als de documentaire over Miles Davis die ook op Netflix staat, blijft er veel onbesproken in I Called Him Morgan. Maar de beelden van Bradford Young (oa vormgever van Selma), in combinatie met de tijdloze muziek van Lee Morgan en met name de voiceover doet deze documentaire er toch uitspringen. Het verhaal wordt grotendeels verteld door zijn eigen vrouw (en uiteindelijk moordenaar), die per toeval in contact kwam met een oplettende radio dj, die vlak voor haar dood een interview wist af te nemen. I Called Him Morgan heeft constant een nachtelijke, rokerige sfeer. Het is een jazzy portret van een jazzlegende.

Rest mij nog te zeggen dat de baslijn van Absolutions ook niet in een sample overzicht misstaan had.

En oh, de documentaire over Nina Simone hebben we inmiddels allemaal wel gezien toch? Ik wil dan ook graag afsluiten met drie woorden van hoop: We Got Life!