Een ode aan een prachtvent. Een prachtvent die gemist gaat worden. Om zijn innemende rust, bevrijdende onzin-filter, droogkomische observaties, geheel eigen taalgebruik en vooral zijn tot het bittere eind niet te stoppen liefde voor schoonheid. In het liedje. In de asperge. In “snaterende vogeltjes”.
Paul Meijer. DJ Everready.
Hij was de eerste persoon die mij als negentienjarige DJ uit Nijmegen op mijn gemak deed voelen in de intimiderende Amsterdamse muziekscene. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk dat is geweest. Paul werkte in platenzaak Soulfood. De balie was een apenrots van DJs. Buigend over glimmend vinyl werd er vooral medegedeeld hoe goed het met de eigen carrière ging. Paul keek daar doorheen. Dwars doorheen. Hij zag de verlegen liefhebbers achter in de zaak en haalde ze naar voren. Hield je van mooie muziek. Dan was je zijn vriend. Niets meer. En vooral niets minder.
Hij kwam kijken bij mijn eerste boekingen in De Melkweg en Paradiso. Niet in de Jimmy Woo. Dat waren “patjepeeërs”. Bijna ieder ander die in de DJ booth of op het podium komt staan, staat daar uiteindelijk voor zichzelf. Paul niet. Paul kwam supporten. Een levend keurmerk. Stond Paul er, dan was het goed. Op de voorlaatste foto zie je hem in vuurrood Adidas pak achter me staan in de Armadillow op Lowlands. Tijdens mijn set appte een vriend mij wie toch die Bez op de achtergrond was? Treffend. Bez. De stille aanwezigheid op het podium bij de allereerste band (Happy Mondays) waarvoor ik ooit een festivalkaartje (Pinkpop) kocht.
Stilte was Pauls grootste kracht. Naast elkaar staan. Niets zeggen. Genieten. Meestal van goeie muziek. En als er iets gezegd werd dan was het een droge grap. Soms luchtig. Soms donker. Soms allebei. Zoals die keer dat ie – al ziek – te gast was in mijn podcast en appte:
“Ik zit in de IC en meen om 15:15 op Utrecht CS te arriversaliseren. InterCity hé. Niet Intensive Care oder so.”
Godver. Ik wil nog zoveel zeggen. Over dat ie opveerde van zijn sterfbed om naar een voorbij vliegend beest te kijken. Over de immer bescheiden terugblik op zijn eigen “hand- en spandiensten achter de draaitafel”. In de Waakzaamheid. In Paradiso. Bij RAUW. Of met maatje Sander als de Disc Twins.
Ook was hij te gast bij mij op Best Kept Secret. Dit keer stond ik achter hem. Vurig hopend dat ik net zo’n keurmerk was als hij. Paul draaide Talking Heads en keek even achterom. Ik knikte. Voor eeuwig verbonden in de liefde voor onze favoriete band:
“Oh, Heaven
Heaven is a place
A place where nothing
Nothing ever happens”
Ik gun het je zo Paul ❤️
Wat een mooie woorden over mijn liever, kleurrijke broer. Dank.
Prachtig stukje over een echt toffe gast, je slaat de spijker op zn kop over Paul. een van de weinigen die altijd okay was , wars van bullshit en opgeklopt gedoe. altijd humor en oprecht geïnteresseerd. Echt klote dat hij er niet mee is op deze aardkloot.
Paul (Pul, zoals wij.hem noemde) was mijn collega tussen 88 en 91….ongeveer. In de monsterkamer, in de haven van Amsterdam. Muziek, muziek, muziek….in vinyl. Zo veel als hij had, en ook allemaal in zijn hoofd. In de pauze effe naar Attalos op de Amstelveense weg. De tijd van De La Soul, Living Color. Deee Lite. Zelfde humor. Jaren later nog met z’n drieen (de collega’s van toen) een avondje lam geworden in Amsterdam. En zomaar zocht hij drie jaar geleden contact. Ontzettend bijgekletst. Het slikken en eten, dat ging moeilijker. Het was eenmalig, maar goed zo. Zelfde golflengte en humor. En nu is Paul dood. Potverdikkie. De taalmeester. Alle fouten in ons taalgebruik corrigeerde hij.
dank voor de mooie woorden over Pul
Als jochie was him al bijzonder, verzamelde van alles bewaarde het order zijn bed. Mooie .
Lobi.