In 24 uur van de hoogtechnologische Ronda-zaal in TivoliVredenburg naar het piepende en krakende OJC Niks. Van gestoomde kool met op de huid gebakken dorade in het eigen restaurant naar pasta met witte of rooie saus bij de buren, die toch niet thuis waren en toevallig een grote woonkamer hadden.
Van de grootste dansvloer van Utrecht naar helemaal geen vloer, want nog geen geld voor een nieuwe sinds de verbouwing. Ik kan niet kiezen. Ik wil niet kiezen. Ik vind beide even geweldig. Het bestaat ook niet zonder elkaar. Precies de wederkerige balans die het complex van poppodia dat Nederland is zo waardevol maakt.
Gisteren in Horst genoot ik van iedere seconde. AFTERPARTEES traden op en gaven (als altijd) alles. Dit keer aan het dorp waar ze vandaan komen. En het podium waar ze allemaal ook als vrijwilliger gewerkt hebben. Ik draaide vlak voordat ze opkwamen The Boys Are Back In Town (duh!) en erna even tien minuten helemaal niks, want we moesten eerst met het hele dorp de DJ booth van de zaal naar het podium dragen. Vanaf dat moment veranderde de avond in een epicurisch genotsspektakel, waartegen de lach van Joling afsteekt als een schril piepje in een verlaten bijkeuken.
Een prikkelfest van zielloze zaligheid. Voor even uit dat hoofd. Er was een lichtshow waar de arbodienst ooit voor opgericht is. Behalve dan de spiegelbol, die deed het niet, dus gingen we allemaal maar even bijschijnen met de lampjes van onze telefoon (geniaal idee Niek). Er werd gedanst op alles tussen Gilla Band en Donna Summer. En op het nummer Angel Witch van het album Angel Witch van de band Angel Witch. Er werden harten gewonnen en schoenen verloren.
En oh, het eindigde natuurlijk ver na sluitingstijd, in een massale Polonaise. Noem dat maar NIKS! Dank OJC Niks je was een parel voor de vaderlandse popcultuur 
Laat een reactie achter