Misschien komt het door dat ik een nakomer ben en opgevoed door oudere mensen in een oudere mensen-stad (Maastricht), maar lompe omgangsvormen daar wil ik nog wel eens wat moeite mee hebben. En dan heb ik niet de ideale baan uitgekozen.
“Heb je ook hardstyle?”
“Nee, sorry”
“Ja, maar het is nog rustig”
“De Chinees gaat toch ook niet ineens friet bakken omdat het nog rustig is?”
“Wat heb je allemaal bij je dan?”
“Ehhh”
“Wij willen ff los gaan”
“Ik wil een tuin met daarin een verwarmd zwembad”
Dit soort gesprekken zijn (met name in Nederland) aan de orde van de werkdag. Maar afgelopen donderdag ging het nog net even een stapje verder qua publieksparticipatie. Het was tegen vieren en de sfeer zat er goed in. Ik was tevreden een beetje aan het dansen op de nieuwe Teyana Taylor in de dj-booth en bladerde in de tussentijd door het (ja, ik kan het niet laten) meegenomen stapeltje vinyl. Als ik mij omdraai zie ik dat twee van de drie cd-spelers in een “emergency-loop” staan. Als ik nog beter kijk zie ik dat iemand één van de twee USB sticks eruit getrokken heeft. Even overweeg ik te emigreren naar de eind jaren zestig en de rest van mijn leven alleen nog maar naakt door weilanden te rennen. Dan besluit ik toch terug te slaan en pak de microfoon:
“Als je denkt dat je lef hebt door een USB stick waar heel veel werk in zit te jatten, laat me je dan verklappen dat je pas écht heel veel lef hebt als je ‘m de komende tien minuten ergens gewoon een keer terug brengt.”
In de tussentijd had ik Respect van Aretha Franklin uitgezocht en beklonken om mezelf even heel serieus te nemen. De break waarin Aretha zingt ‘R.E.S.P.E.C.T., find out what it means to me’ blijkt uitstekend te ‘loopen’ en samen te gaan met een loopje van het intro van Smells Like Teen Spirit. De zaal ontploft en nadat Kurt Cobain eindeloos ‘a denial a denial a denial’ bleef schreeuwen, had ik mijn stick terug.
“Hij lag op de dansvloer!”
🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔
Gelukkig had ik de volgende dag een privé-boeking voor mensen die alleen maar boze postpunk wilden horen en stond ik de ochtend daarna op de Nijmeegse Universiteit Savages en Shame te draaien tijdens Indie Spinning (geniale naam!) voor tegen de bierkaai fietsende mensen.
Als een en ander daarmee niet al verwerkt was, dan verdween ieder laatste restje slechte zin als natte sneeuw bij volle zon toen ik David Byrne van Talking Heads een van de beste shows ooit zag geven op Down The Rabbit Hole.
En nu allemaal uit volle borst:
“I hate people when they’re not poliiiite”
Laat een reactie achter