Op verzoek van een aantal trouwe luisteraars van de St. Paul’s Boutique, heb ik een voor de podcast bedachte introductie nog even uitgeschreven. Het is per slot van rekening Blue Monday!
Ik wil jullie graag even deelgenoot maken van een trip. Een trip zoals wij er allemaal dagelijks meerdere maken. De trip van het juiste liedje op het juiste moment. In dit geval het juiste album op het juiste moment.
Om deze ervaring beter over te brengen zal ik nu wat persoonlijker dan normaal worden. Niet om zielig te doen. Dat moeten we niet hebben. Ik ben niet zieliger dan een ander. Maar wel om de gekozen muziek hopelijk kracht bij te zetten. Om de etalage der mooie liedjes nog meer te laten glimmen. Zodat het nog verleidelijker is om in het voorbij gaan even te blijven staan. Per slot van rekening is dat het hele idee van de Boutique. Van deze podcast. Optimale aandacht voor de geselecteerde liedjes.
Oke, blote billen, here we go:
In het afgelopen half jaar jaar ben ik mijn vader verloren, is mijn relatie van negen jaar geëindigd, voor de zoveelste keer het werk zoals ik dat ken afgenomen en ook mijn inkomen gehalveerd. Zoals voor zovelen is het een aanhoudende klote tijd zonder duidelijk perspectief. Angststoornissen bij jonge kinderen die teveel thuis moeten zitten. Depressies bij jonge volwassenen die geen uitlaatklep hebben. Burnouts bij volwassenen die zorgvuldig opgebouwde levens ineen zien storten. In mijn geval uit het zich voornamelijk in insomnia. Daar zijn boeken over te schrijven. Ik wil hier nu slechts een fakkel gooien in de eindeloze diepte die zich opent wanneer in een zoveelste slapeloze nacht de juiste muziek opstaat. De impact die dat heeft. En voornamelijk wat dat doet met je besef van tijd.
Ter zake Paulus! Welke muziek ga je nu weer de hemel in prijzen???
Wel, lieve luisteraar. Ik wil heel graag even stilstaan bij Turn On The Bright Lights van Interpol. Een album dat uitkwam in een andere wat moeizame fase in mijn leven en waarmee ik een half jaar lang in slaap gevallen ben. Sindsdien heb ik het niet meer zoveel geluisterd. Want hey, muziek is nou eenmaal de gift die maar blijft geven. Zoveel mooie liedjes. We moeten door.
Totdat ik gemotiveerd door de aanhoudende insomnia ineens dacht: ”verdorie, dat album heeft maanden lang gewerkt waar schaapjes tellen en temazepam faalden, waarom zou het dat niet nog steeds doen?”. Ik kan meteen kort zijn hierover. Dat deed het niet.
Wat het wel deed in de mist van vermoeidheid op de bodem van de nacht, is die hele periode, dat half jaar aan de van den Havestraat in Nijmegen, in een milliseconde terugbrengen. In eerste instantie vond ik dat doodeng. Werd de melancholie me te veel. Maar na een aantal keer herhalen begon het een steeds indrukwekkendere trip te worden. Fantastisch. In alle betekenissen van het woord. Niet alleen vanwege het professor Barabas-waardige avontuur, maar vooral vanwege het zoveelste bewijs van de kracht van de juiste muziek op het juiste moment. De essentie van mijn werk.
Zodra de weemoedig deinende gitaren van het openingsnummer van Interpol klinken, ben ik vertrokken. Op spectaculaire wijze verheven. Als de mooiste teletijdmachine, alleen dan echt. De beste therapie, alleen dan gratis. De meest effectieve drugs, alleen dan veilig en gezond. Zo’n openingsnummer is op zo’n moment overal. Op. Onder. In. Uit. Tussen. Zo’n nummer is. Of zoals dit fenomeen in de Duitse filosofie met één woord zo prachtig heet: Dasein. Zo’n nummer kan dan ook maar één titel hebben. Één titel die recht doet aan de staat van ontstijgen.
Hier is Interpol met Untitled:
Dank je wel, Paul voor dit geweldige verhaal. Heel veel sterkte. Je bent een held voor velen, vergeet dat nooit.