Lang geleden werd ik wakker doordat het Mens-Erger-Je-Niet spel van de kleerkast viel. De losse elementen terug in de doos stoppend, viel mijn oog op het koepeltje met daarin de dobbelstenen, en dan vooral op het woord dat in het plastic gedrukt stond: Pop-O-Matic.
Als de vallende appel voor Isaac Newton of de Bolero voor Gerard Joling schonk het koepeltje mij een visioen. Is er een betere naam voor een genreloze poppy dansavond? Echt niet!
Gelukkig dacht de toenmalig programmeur van Tivoli, Willem van Zeeland, daar hetzelfde over. Hij had alleen één voorwaarde: het moest en zou samen met Volkskrant journalist Gijsbert Kamer gebeuren.
Ik was net gestopt met mijn studie Psychologie na gestopt te zijn met mijn studie Pedagogiek na uitgeloot te zijn voor de School voor Journalistiek, dus ik keek wel op tegen Gijsbert. Vier jaar lang hebben we het samen gedaan. Ik iets meer de beats, Gijsbert iets meer de liedjes. Bij hem hoorde ik voor het eerst Belle & Sebastian, een bootleg van One More Time van Daft Punk en de enigszins verontrustende mash-up van Christina Aguilera en The Strokes.
Dat je naast neurotisch solist ook een dj duo kon zijn, was nieuw voor me. Samen naar Lowlands. Samen naar Paaspop. Samen naar Holland Festival (in de grote zaal van Carré. Met Too Many DJ’s in de foyer. WTF!). Ik zie de foto nog voor me in de Nieuwe Revu: hoofdjes tegen elkaar en dan in grote chocoladeletters daarboven: Best Of Both Worlds.
Het beste van twee werelden. Dat was het. Maar na vier jaar won de wereld van de pen dan toch definitief van het zwaard van de nacht. Gijsbert ging als journalist de wereld over, zijn favoriete artiesten achterna. Ik bleef mijn favoriete artiesten op de draaitafel leggen.
Nu, jaren verder, zijn we weer herenigd. Aan het eind van iedere maand beschouwen we in mijn podcast voor KINK samen de betreffende muzikale maand. De liedjes, de optredens, de films, de series en zelfs de boeken. Mijmeren over popcultuur. Een voetbalpraatprogramma over muziek. Gisteren hadden we het onder meer over Nick Cave, Gang Starr versus nieuwe hip hop, Song van het Jaar, Britse postpunk, Ierse voodoo, Elton John en natuurlijk Le Guess Who?
Het over elkaar heen vallen om iets te willen zeggen, doet me denken aan het samen achter de draaitafels staan. Het is iedere keer weer een feest. Maar niet alleen der herkenning. Elton John naast DjeuhDjoah & Lieutenant Nicholson. Dat is Pop-O-Matic. Dat is radiomaken met de beroepsliefhebber waar ik nog steeds het meest tegenop kijk: Gijsbert Kamer.
Hallo Paul, volgens mij draaide laast in je podcast een nummer van Marielle, Murielle, of zo iets dergelijks, dames zang. Volgens mij was Gijsbert te gast. Klinkt een beetje als jaren zestig, punky, slordig, woodstock. Kun je me mss mailen wat het was . Kan het niet vinden