Boem. Twee gebroken vingers. Nou jij weer!
Het begon zo mooi. Lana del Rox met een fabelachtige show. Chibi Ichigo die het plezier terug in je leven ramt met haar dancepunk band. Lisa Chudalla die in de nok van het absurd mooie gebouw dartelde. Het fijne publiek.
En toen viel ik achterover van het podium om wakker te worden in de armen van Joost van Bellen.
Op papier heel romantisch. Maar de beveiliging nam het vanaf daar toch maar even over. Een bloedende kop en kromme vingers waren misschien toch meer iets voor het ziekenhuis dan voor de club.
Van droomklus naar real life DJ nachtmerrie.
Nog even en ik ben écht St. Paul & The Broken Bones.
Gelukkig sprak spreekmeester Joost Oomen zoals alleen hij dat kan vanaf het balkon het publiek nog even toe. En belandde ik na lang wachten op de vrolijkste kamer van de eerste hulp.
Mijn hart is nog het meest gebroken. Dat ik deze fantastisch eervolle klus niet heb kunnen afmaken. Maar het had veel erger gekund. Dus ik wil toch eindigen met een dikke duim voor het Concertgebouw en al die geweldig kundige mensen die meegeholpen hebben. Op het podium en achter de schermen.
Jelte. Floor. Avalon. Helga. Niels. Lisa. Roxeanne. Joost. Joost. Chibi. Licht. Geluid. Bar. Beveiliging. De lieve en wonderlijk vrolijke mensen van de spoedeisende hulp. En fotograaf Maan Limburg voor haar immer scherpe oog, ook in de storm.
Tot slot nog even alle aandacht naar de titel van het kinderboekje dat ik heb zitten lezen in afwachting van de röntgenfoto’s. Misschien nam ik het dit keer iets te letterlijk. Maar het blijft wel waar:
Zonder dromen vlieg je niet 
Laat een reactie achter